Układ kresek miał zbliżony do Wyspiańskiego

Z życiorysu

Studiował w latach 1900-1905 na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem J. Mehoffera, S. Wyspiańskiego i T. Axentowicza. W latach 1907-1908, 1912 i 1928 podróżował do Monachium, Wiednia, Włoch i Paryża. Od 1905 r. mieszkał w Zakopanem, gdzie tworzył wzory dla pracowni „Kilim". Jego wczesne dzieła wykazują wpływy secesji oraz stylu malarskiego Paula Gauguina, a później także Paula Cezanne'a, Augusta Renoir'a i Amadeo Modigliani'ego. Charakteryzował się użyciem jaskrawych, intensywnych kolorów, a postacie i przedmioty podkreślał wyrazistymi konturami. Od 1928 r. pełnił funkcję profesora na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, a w latach 1945-1960 na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Był członkiem Towarzystwa Sztuka Podhalańska, ugrupowania Rytm oraz Grupy Toruńskiej. Malował przede wszystkim akty we wnętrzach, sceny z kąpiącymi się kobietami, postacie z cyrku i commedia dell'arte, kwiaty, pejzaże i miejskie widoki. Wykonywał także portrety na zamówienie, tworzył rysunki na pocztówki, zajmował się grafiką, rzeźbą, pisał dramaty, opowiadania i powieści.

Malarstwo

Najczęściej powracającym motywem w malarstwie Niesiołowskiego był akt ujęty we wnętrzu lub na tle arkadyjskiego pejzażu. Często opracowywanym tematem były też martwe natury. Na wczesną twórczość artysty szczególnie mocno oddziałała secesyjna stylistyka Gustava Klimta. Istotne znaczenie miała też fascynacja malarstwem Paula Gauguina; lekcję syntetyzmu i kluazonizmu (cloisonizmu) przekazał mu związany ze szkołą Pont-Aven Władysław Ślewiński. Niesiołowski przedstawiał motywy znamienne dla europejskiego symbolizmu; dukt giętkiej, falistej linii zbliżony był często do rysunków Wyspiańskiego. Sposób ujmowania monumentalnych, statycznych postaci w pejzażu nawiązywał do kompozycji Puvis de Chavannes'a. W okresie formistycznym formy w obrazach Niesiołowskiego zyskały bryłowatość i uległy uwysmukleniu, zaś wyrazisty rytm linii wzmocnił zwartość kompozycji.

Samodzielne prezentacje dzieł Niesiołowskiego odbywały się w różnych miejscach, takich jak Warszawa, Kraków, Toruń, Łódź, oraz za granicą, między innymi w Helsinkach, Sztokholmie, Wiedniu, Brukseli, Hadze, Amsterdamie i Edynburgu. W okresie 1940-1941 pełnił funkcję prezesa Związku Plastyków Wileńskich i uczył w Akademii Sztuki. Niestety, w trakcie działań wojennych jego dorobek artystyczny został prawie całkowicie zniszczony. Po wojnie Niesiołowski osiedlił się w Toruniu i w latach 1946-1960 prowadził Katedrę Malarstwa Sztalugowego w Sekcji Sztuki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. W 1958 r. dołączył do Grupy Toruńskiej. W uznaniu swojej twórczości otrzymał wiele nagród, takie jak srebrny medal na Międzynarodowej Wystawie Sztuka i Technika w Paryżu (1937) oraz dyplom honorowy na wystawie w Carnegie Institute w Pittsburgu (USA). Z okazji 50-lecia swojej działalności artystycznej w 1955 r. został uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1960 roku reprezentował polską sztukę na XXX Biennale w Wenecji. Po wojnie ważne wystawy indywidualne artysty miały miejsce m.in. w warszawskiej galerii Zachęta (1957, 1960), w krakowskim Pałacu Sztuki (1957) i Muzeum Śląskim we Wrocławiu.

Upamiętnienie

Tymon Niesiołowski jest patronem ulic w Toruniu i Grudziądzu.

Wydział Sztuk Pięknych UMK w Toruniu swą główną salę wykładową nazwał jego imieniem.

Na Wydziale Sztuk Pięknych UMK przyznawany jest Medal im. Tymona Niesiołowskiego za Najlepszy Dyplom Artystyczny kierunków: malarstwo, grafika oraz rzeźba.